اگر ختنه بعد از تولد یا در ماه‌های اول تولد انجام گیرد، اولاً احتیاج به بیهوشی عمومی کودک نیست و با بی‌حسی موضعی انجام می‌گیرد. ثانیاً هزینه زیادی برای خانواده نخواهد داشت. مخصوصاً اگر بهداشت و نظافت بعد از عمل رعایت شود، محل ختنه زودتر التیام می‌یابد. هر چند که توصیه می‌شود حداقل تا سن دو هفتگی برای اطمینان از پایدار بودن شرایط نوزاد صبر کرد. اگر ختنه در ماه‌های اول تولد انجام نشود، در این صورت علاوه بر اینکه کودک را باید بیهوش کرد و ختنه نمود، هزینه‌ای بر خانواده تحمیل می‌گردد و اثر بد روانی آن نیز بر کودک بیشتر مشاهده می‌شود. چون او در سنین کودکی (بویژه ۲ تا ۳ سالگی) نسبت به حفظ آلت تناسلی خود حساسیت دارد و چه بسا ختنه را تنبیه پدر و مادر در حق خود می‌پندارد و این تصور کودک را آزرده می‌کند. برخی ادعا کرده‌اند که در سن بسیار پایین (کمتر از دو هفته) خاطرهٔ درد در کودک باقی نمی‌ماند. اما این ادعا توسط دیگران رد شده‌است. برخلاف طناب ناف، که به دلیل فقدان عصب درد، بریدن ان بی درد است، در محل ختنه اعصاب بسیاری در بدو تولد برای حس درد و غیره وجود دارد. با این حال اثر رنج و ترومای حاصل از ختنه و زخم حاصل از آن، هنوز گاهی انکار می‌شود. توصیه اکید می‌شود که ختنه با بی‌حسی انجام شود. نوزاد در ماه‌های اولیه هم درد را بطور کامل تجربه می‌کند. اثرات درد شدید بر روان کودک می‌تواند ماندگار باشد. اما از آنجا که در ظاهر که حافظهٔ خوداگاه از تجربیات ماه‌های اولیه باقی نمی‌ماند، بررسی و اندازه‌گیری اثرات روانی تجربهٔ این درد دشوار و شاید غیرممکن است؛ بنابراین هنوز اجماعی در این زمینه وجود ندارد. دورهٔ نقاهت ختنه معمولاً یک هفته یا بیشتر طول می‌کشد و کودک در ان مدت نیز درد را تجربه می‌کند. مشکلی که ممکن است ختنه کردن در ماه‌های اول تولد بوجود آورد عبارت است از زخم شدن نوک سوراخ آلت که باید از پیدایش آن جلوگیری کرد. زخم شدن نوک سوراخ آلت نتیجه قنداق کردن نامناسب کودک است که موجب می‌شود آمونیاک تولید شده از ادرار کودک با مجرای ادرار در تماس نزدیک باشد.
